Ik ben stil en kijk naar de velletjes papier met zijn verhaal die voor mij liggen. “De eerste stap om de vierde dimensie te ontdekken, is om je bestaande denkbeelden tegen het licht te houden. Je moet kunnen breken met alles waar je heilig in gelooft en je openstellen voor een onzichtbare wereld die ons leven bepaalt. De tweede stap is een intens verlangen om de vierde dimensie te leren kennen. Het is hetzelfde verlangen als dat alle leden van het genootschap Terra Nova koesteren om tot een betere wereld te komen. Een verlangen om op een duurzame en ecologische wijze met onze wereld om te gaan en respectvol met elkaar samen te leven. Een wereld waarin iedereen zichzelf kan zijn en zijn of haar talenten volledig kan inzetten. De welvaart is in deze ideale wereld beter verdeeld en niemand hoeft honger te lijden. Het lijkt nu nog een utopie, maar mensen hadden ook nooit kunnen bevroeden dat we met raketten naar de maan zouden vliegen. Je kunt de kracht van een ontembaar verlangen zowel positief als negatief gebruiken. Adolf Hitler had een obsessief verlangen naar een groot Duits-Arisch rijk. Als je toespraken analyseert, zie je de passie bijna van de oude films afspatten. Het vermogen om mensen in hun hart te raken en mee te bedrijfsruimte apeldoorn trekken in je verlangens en dromen
kun je dus zowel positief als negatief aanwenden. Wij gebruiken deze kracht op een positieve wijze bij Terra Nova.” Het belang van verlangen wordt me duidelijk. Om grootse dromen te realiseren, heb je een sterk en misschien wel obsessief verlangen nodig. Hierdoor zijn oorlogen en nieuwe wereldrijken ontstaan, maar kunnen we nu ook de krachtigste computerchips fabriceren. Op het moment dat er een sterk verlangen ontstaat, gaan de vierde dimensie en het toeval je helpen. “Hoe creëer je zo’n sterk verlangen?” “Elk verlangen komt voort uit een innerlijk motief. Bij Farkas was zijn motief om zijn familie weer te zien om hen in de armen te sluiten. Hij droomde ervan om zijn geliefden weer te zien. Dat zou alleen kunnen als hij in leven bleef en zo ontstond er bij hem een intens en geconcentreerd verlangen dat veel verder gaat dan een wens. Hij wilde hoe dan ook overleven en werd hierbij door het toeval geholpen.” “Maar dat geldt toch voor alle gevangenen in het kamp?” zeg ik. “Helaas is niet ieder mens mentaal en fysiek zo sterk als Farkas. Natuurlijk wilde iedere gevangene herenigd worden met zijn of haar dierbaren, maar de honger en het harde kampleven deden dat verlangen naar de achtergrond verdwijnen en er kwam angst voor in de plaats. Lichamelijk en geestelijk gezien waren de meeste Joodse gevangenen gesloopt en velen gaven daardoor de moed op. Dat is menselijk, maar opgeven stond in het barre nazikamp gelijk aan je eigen doodvonnis tekenen. In die wereld was er geen ruimte voor zwakke momenten.